(បទពាក្យប្រាំពីរ)
ទឹកហូរហួសឆ្ងាយនាំបងទៅ
កួចគ្មានរដូវឥតមេត្តា
ហូរតាមខ្សែទឹកគ្មានទិសា
មានតែសង្ខារគ្មានសង្ឃឹម។
ផ្កានៅជើងមេឃផុតនិស្ស័យ
ផុតដាច់អាល័យឆ្ងាយសន្លឹម
ទោះបីខ្ញុំរស់ទាំងញញឹម
ទោះភក្ត្រប៉ប្រិមចិត្តសៅហ្មង។
គយគន់មើលទឹករឭកក្រៃ
យល់ដល់ហ្វូងត្រីគូសាសង
ចំណែករូបខ្ញុំស៊យកន្លង
ព្រះអើយជួយផងត្រាប្រណី។
ខ្យល់បកពីជើងរំយោលស្បៃ
ត្រជាក់ជើងដៃប្រឹងហៅស្រី
មិននឹកស្មានថាមេឃនិងដី
ចែកគ្នាច្បាស់ន័យតាមសច្ចា។
មើលចុះទឹកហូរហូរទៅហើយ
មិនត្រឡប់ក្រោយវិលយាត្រា
ចិត្តអើយម្ដេចក៏ដាច់មេត្តា
ដល់សត្វភូមរាដែលសោយសោក។
ព្រឹកព្រាងរៀងរះច្បាស់ពន្លឺ
រាល់ថ្ងៃរៀមឈឺទួញសោយសោក
ដូចជារលកដែលបក់បោក
ក្ដីទុក្ខជាំជោគពេញឱរា។
No comments:
Post a Comment