បទពំនោលនេះ មានកំណើតតាំងពីសម័យអង្គរមកម្ល៉េះ គេយកបទនេះទៅប្រើក្នុងការសម្ដែង
របាំល្ខោន ហើយមានច្រើនបំផុតនៅក្នុងរឿងរាមកេរ្តិ៍។ ពេលនោះ គេគ្រាន់តែយកក្បួនតែងកាព្យបែបជាបទពំនោលនោះមកប្រើ តែមានឈ្មោះជាបទផ្សេងៗវិញ។ រហូតមកដល់ខាងដើមនៃ សម័យឧដុង្គ ទើបបទនេះមានឈ្មោះពិតប្រាកដ ជាឈ្មោះបទពំនោល តាមរយៈ «ល្បើកអង្គរវត្ត» របស់អ្នកប៉ាង។
ក. រង្វាស់កាព្យ៖ ក្នុងមួយល្បះ មាន ៣ ឃ្លា
ឃ្លាទី១ មាន ៦ ព្យាង្គ
ឃ្លាទី២ មាន ៤ ព្យាង្គ
ឃ្លាទី៣ មាន ៦ ព្យាង្គ។
ខ. ចំណាប់ជួន៖
ពុំឆ្អែតពុំឆ្អន់នេត្រា ត្រេកសោមនស្សា ពុំស្កប់ពុំស្កល់ចិត្តឡើយ។
ចរចូលមៀងមើលជាក់ហើយ ពុំចង់ចេញឡើយ អាលោះអាល័យពេកណា។
ពុំយល់ជាថ្មសិលា លោកក៏រចនា សម្រេចសម្រួលដ៏ប្រពៃ។
(ល្បើកអង្គរវត្ត អ្នកប៉ាង)
គ. ចង្វាក់៖ ត្រូវទម្លាក់សំឡេងលើព្យាង្គទី២ និង ទី៤។
ឃ. បរិយាកាស៖ គេប្រើបទនេះសម្រាប់រៀបរាប់ពីកំហឹងក្រេវក្រោធសង្ឃកសន្ធាប់ គំរាមកំហែង
។
រៀបរាប់អំពីមហិទ្ធិឫទ្ធិរបស់អ្នកមានអំណាចខ្លាំង ឬពាក្យអង្វរករ ការភ័យខ្លាចរបស់អ្នកខ្សោយ។
រៀបរាប់អំពីជម្លោះ ពីចម្បាំង ដែលមានចលនាក្ឌុងក្ឌាំង។ ពេលខ្លះទៀត គេយកបទនេះ ទៅពោល
ក្នុងការសម្ដែងរបាំ ដើម្បីធ្វើឲ្យនាដករ និងនាដការិនីធ្វើចលនា និងកាយវិការផ្សេងៗ។
ង. របៀបស្មូត្រ៖
សូត្របែបរាស់
សូត្របែបរាស់
សូត្របែបពោលស្បែកធំ
ត្របែបល្ខោនខោល
សូត្របែបទំនួញ
សូត្របែបថយយ៉ោ
សូត្របែបកំហឹង
សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែម អាចចូលទៅកាន់ YouTube Channel របស់ខ្ញុំបាទដូចខាងក្រោម៖
- វីដេអូចំណេះទូទៅ និងអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ៖ https://www.youtube.com/user/rosveasna
No comments:
Post a Comment