ថ្លែងពីក្រុងអយុធ្យាវិញ ព្រះបាទទសរថទួញសោយសោកជាខ្លាំងក្រោយពីឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះរាជបុត្រ។ ខណៈដែលទ្រង់ធ្លាក់ព្រះកាយប្រឈួន ទ្រង់ក៏នឹកឃើញដល់ហេតុការណ៍មួយដែលបានកើតឡើងកាលទ្រង់នៅមានព្រះជន្មវ័យក្មេង ពេលដែលបរបាញ់ ទ្រង់បានទៅដល់ទន្លេសរយុ (Sarayu)។ ដោយឮស្នូរជើងនៅក្នុងទឹក ទ្រង់ក៏បានគិតថាប្រហែលជាសត្វព្រៃចុះមកផឹកទឹកទន្លេហើយ ពេលនោះទ្រង់ក៏ដកព្រួញតម្រង់ទៅរកសំឡេងនោះ។ អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះ គឺទ្រង់បានសម្លាប់ក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះថា ស្រាវណកុមារ ជាកូនប្រុសតែគត់ដែលមានឪពុកម្ដាយពិការភ្នែកទាំងពីរ ដែលបានចុះមកដងទឹក។ ឪពុករបស់ក្មេងប្រុស បានដាក់បណ្ដាសាទ្រង់ឲ្យស្លាប់ដោយវិនាសទាំងកូនប្រុសដែរ។
តាំងពីតែពីព្រះរាមៈចាកចេញទៅ ព្រះបាទទសរថក៏សោយទិវង្គត។ ដំណឹងនេះបានផ្សព្វផ្សាយពាសពេញក្រុងអយុធ្យានៃនគរកោសល។ អាណាចក្រទាំងមូលក៏បានកាន់ទុក្ខចំពោះការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះអង្គ។
រាជសារក៏ត្រូវថ្វាយទៅដល់ព្រះភារតៈ ដែលកំពុងនៅនគររបស់ព្រះអយ្យកោខាងមាតា ឲ្យត្រលប់មកអយុធ្យាវិញ ដោយមិនបញ្ជាក់ពីដំណឹងសោយទិវង្គតរបស់ព្រះបិតាឡើយ។
ពេលមកដល់ ព្រះភារតៈបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់ព្រះបិតា មិនឃើញទ្រង់សោះឡើយ ព្រះអង្គយាងទៅក៏បន្ទប់របស់ព្រះមាតាកៃកេយិ។ ភ្លាមនោះ ព្រះនាងក៏ក្រោកឈរឡើង នៅពេលឃើញបុត្រ និងឱបបុត្រ។
«ភារតៈ! បិតាបុត្រសោយទិវង្គតហើយ។ រាមៈ សិតា និងលក្ស្មណៈ បានចេញទៅរស់នៅក្នុងព្រៃ១៤ឆ្នាំ។ មានតែបុត្រមួយអង្គប៉ុណ្ណោះដែលនឹងក្លាយទៅជាព្រះមហាក្សត្រ។»
«មាតាកំពុងនិយាយអ្វី? ព្រះរាមៈជាព្រះរៀម ត្រូវតែឡើងសោយរាជ្យមុនគេ។» ភារតៈនិយាយ។
«គេមិនអាចត្រលប់អយុធ្យាបានឡើយ លុះត្រាតែគ្រប់១៤ឆ្នាំ។»
«ហេតុអ្វី?»
នាងកៃកេយិបានពន្យល់បុត្រនូវរឿងរ៉ាវដែលបានកើតឡើង។
«មាតាធ្វើបែបនេះ ក៏ដើម្បីបុត្រដែរ។»
«ពិតជាអាម៉ាស់ណាស់ដែលហៅអ្នកថាជា ព្រះមាតា។ ព្រះរាមៈស្រលាញ់និងគោរពអ្នកណាស់។ ចុះហេតុអ្វីបានជាធ្វើបាបទ្រង់បែបនេះ? ខ្ញុំនឹងទៅព្រៃ និងយកទ្រង់ត្រលប់មកវិញ ខ្ញុំនឹងទៅរស់នៅក្នុងព្រៃជាមួយព្រះអង្គដែរ។»
«កុំពោលបែបនេះអី! គ្រប់យ៉ាងដែលមាតាធ្វើគឺសុទ្ធតែដើម្បីបុត្រទាំងអស់» នាងកៃកេយិស្រែកយំ។
«ដើម្បីខ្ញុំ អ្នកបានបំផ្លាញព្រះរៀមដ៏ល្អរបស់ខ្ញុំឲ្យរស់នៅក្នុងព្រៃ១៤ឆ្នាំ ហើយនៅនិយាយថាដើម្បីខ្ញុំទៀត។ ព្រះបិតាសោយទិវង្គតដោយសារតែអ្នក។ តើអ្នកគិតថាខ្ញុំនឹងទទួលយករាជបល្លង្កឬ? ខ្ញុំមិនចង់និយាយជាមួយអ្នកទៀតទេ។»
ព្រះភារតៈបាននាំទ័ពចេញទៅស្វែងរកព្រះរាមៈដោយមិនខ្វល់ពីព្រះនាងកៃកេយិឡើយ។ នៅពេលស្វែងរកព្រះអង្គនៅអាស្រមនៅភ្នំចិត្រកូតរួចមក ភារតៈបានលុតជង្គង់ និងសួរថា «ម៉េចក៏ព្រះអង្គដាច់ព្រះទ័យចាកចេញពីនគរ និងទុកឲ្យបិតាសោយសោកយ៉ាងដូច្នេះ?»
 |
ព្រះភារតៈបានទៅជួបអ្នកទាំងបី
ព្រះរាមៈក្រឡេកទៅមើលភារតៈដោយលាយឡំនឹងទឹកព្រះនេត្រា រីឯព្រះភារតៈទម្លាក់ព្រះភក្ត្រចុះ។ រាជបុត្រទាំងបីពិតជាសោយសោកណាស់ចំពោះបិតា។ បន្តិចក្រោយមក ព្រះភារតៈក៏បាននិយាយថា «ទូលបង្គំមកយកព្រះអង្គទៅវិញ ព្រះអង្គត្រូវតែធ្វើជាព្រះមហាក្សត្រ។»
«មិនអាចទេ ភារតៈ យើងត្រូវតែធ្វើតាមពាក្យសន្យារបស់ព្រះបិតាចំពោះព្រះមាតាកៃកេយិ។ ឯងគឺជាអនាគតព្រះមហាក្សត្រហើយ។»
«ទេ! ទូលបង្គំនឹងនៅទីនេះជាមួយព្រះអង្គ។» ព្រះភារតៈឆ្លើយតបយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់។
«ភារតៈ កុំធ្វើដូចកូនក្មេងអី។ មាតាកៃកេយិ បានទទួលនូវពាក្យសន្យាចំនួនពីររបស់ព្រះបិតារួចហើយ នេះគឺជាកាតព្វកិច្ចរបស់យើង ដែលត្រូវសម្រេចនូវពាក្យសច្ចនេះ។ ចូរត្រលប់ទៅវិញ រួចឡើងសោយរាជ្យចុះ។»
«ទូលបង្គំមិនធ្វើជាស្ដេចទេ ព្រះអង្គ ប៉ុន្តែទូលបង្គំនឹងជួយសម្រេចពាក្យសច្ចរបស់ព្រះបិតា សូមប្រគល់ស្បែកជើងរបស់ព្រះអង្គមក ទូលបង្គំនឹងយកទៅដាក់លើបល្លង្ក និងគ្រប់គ្រងអាណាចក្រដោយដាក់ព្រះនាមព្រះអង្គលុះណាតែព្រះអង្គយាងមកវិញ។»
ព្រះរាមៈមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរព្រះទ័យរបស់ព្រះអនុជបានឡើយ។ ព្រះអង្គក៏ថ្វាយស្បែកជើងរបស់ទ្រង់ទៅកាន់ភារតៈ ហើយយកមកដាក់លើថ្ងាស រួចយកមកដាក់លើសំពត់មាស ហើយចាកចេញ និងត្រលប់ទៅអយុធ្យាវិញ។
សំណួរ
១.តើមានអ្វីកើតឡើងនៅអយុធ្យា ក្រោយពីពួកគេចាកចេញ?
២.តើអំពើបាបអ្វីដែលព្រះបាទទសរថបានសាង?
៣.តើព្រះភារតៈនិយាយដូចម្ដេច នៅពេលព្រះនាងកៃកេយិរៀបរាប់នូវរឿងរ៉ាវទាំងអស់?
៤.តើព្រះភារតៈទៅទីណា? តើគេធ្វើអ្វី នៅពេលដែលព្រះរាមៈមិនព្រមវិលទៅអយុធ្យាវិញ?
សូមមើលវីដេអូបន្ថែម
No comments:
Post a Comment